Mariupol to prawdziwe piekło, ludzie giną szukając wody.

Read Time:2 Minute, 7 Second

Na początku XXI w. do Mariupola dotarła misja apostolska Ojców Paulinów. Oczywiście prosto z serca Polski. Powszechnie wiadomo, że tam, gdzie przybywają Paulini, to wraz z nimi pojawia się kopia obrazu z wizerunkiem Matki Bożej Częstochowskiej. I w tym przypadku, nie mogło być odstępstwa od reguły. Zakonnicy zabrali się do budowy kościoła p.w. Matki Bożej Częstochowskiej.

Niestety obecnie Mariupol Mariupol przypomina greckie Termopile. W Mariupolu znajduje się parafia Matki Bożej Częstochowskiej. Z tego miejsca ojciec Paweł Tomaszewski, informował nas o bieżących wydarzeniach z oblężonego i bohatersko bronionego miasta, w którym rosyjskie wojska strzelały do ludności cywilnej.

Jak informował Vatican News ryzykując życiem, zorganizowali 100-samochodowy konwój pod białymi flagami. „Nigdy nie zapomnę kobiety w ciąży, która uklękła przed separatystami z tzw. Republiki Donieckiej, błagając by nas przepuścili. Zatrzymali konwój, ale pozwolili się schronić w małej wiosce”, mówił ojciec Tomaszewski.

Ojciec Tomaszewski informował, że w oblężonym mieście brakuje żywności, elektryczności i ogrzewania. „Ludzie giną, gdy wychodzą z piwnic w poszukiwaniu wody. Wyjście na ulicę równa się samobójstwu”, podkreśla. Wskazuje przy tym, że miasto jest kompletnie zniszczone przez bomby. „Często, by móc iść dalej, trzeba wymijać góry leżących zwłok” – dodaje zakonnik, który w oblężonym mieście pędził 11 dni wojny.

„Gdy wyjeżdżaliśmy, Mariupol był bardzo zniszczony. Nie było dzielnicy miasta, gdzie nie spadałyby pociski, gdzie nie byłoby zniszczeń, zniszczonych bloków i budynków. Z diabelską intencją niszczą miasto, równają je z ziemią. To wielka tragedia dla ludzi, którzy nie mogą wyjść na zewnątrz, nie mogą nic kupić, nie mogą funkcjonować normalnie, bo zawsze jest zagrożenie życia. Gdy wyjeżdżaliśmy, była krótka przerwa w ostrzałach… Ludzie wtedy zaczęli kraść, wynosić wszystko ze sklepów. To było przerażające, sami sobie szkodzili. Nie chodziło tylko o desperacką kradzież żywności, ale każdy kradł co mógł. To było przerażające, dewastowali wszystko co się dało”.

"Nigdy nie myślałem, że będę świadkiem takiego barbarzyństwa"

„Nie ma niczego, wody, żywności. Nie ma już sklepów, więc nie można już nic kupić. Czasem przyjeżdżają samochody ze zbiornikami wody czy cysterny, ale jest tego strasznie mało. Nie ma też wody wodociągowej, która i tak nie nadawała się do picia. Jedzenie się kończy, a ostrzeliwania trwają. To taka tragedia, że ciężko sobie nawet wyobrazić. To nie do pomyślenia, co się dzieje. Ci ludzie próbują sobie radzić, ale w większości nie mają żadnych zapasów, a jeśli nawet wcześniej odłożyli jakieś jedzenie, to nie można go przygotować, bo nie ma gazu. Niektórzy nawet przeszukują śmieci. Najtrudniejsze były cztery dni, gdy okolicę wokół naszego domu cały czas bombardowano. Najgorsze były naloty, zrzucali wtedy największe bomby, był największy huk, trząsł się cały dom. To było przerażające i trudne do wyobrażenia“.

Artur Dąbrowski