Permanentna kontrola kultury

Read Time:1 Minute, 43 Second

„Słowa są bronią”, napisał kiedyś Orwell. Z takiego stanu rzeczy doskonale zdawali sobie sprawę „czterej jeźdźcy” rewolucji kulturowej: György Lukács, Antonio Gramsci, Theodor Adorno i Herbert Marcuse. Pierwszy z nich żywo zaangażował się w zaprowadzanie totalitarnego reżimu w ramach Węgierskiej Republik Rad.

Już jako zastępca komisarza ludowego ds. nauki, w reżimie Béli Kuna, zwycięstwo marksistowskiej rewolucji widział w destrukcji społeczeństwa. Wówczas postawił też kluczowe pytanie: „Kto uwolni nas od jarzma zachodniej cywilizacji?” Lukács wychodził z założenia, że: „Światowa zmiana wartości nie może mieć miejsca bez unicestwienia przez rewolucjonistów starych wartości i stworzenia nowych”.

O ile dla tzw. starych marksistów pierwszorzędnym wrogiem był kapitalizm i wszystkie jego pochodne, o tyle dla neomarksistów wrogiem numer jeden stała się zachodnia kultura. Dlatego stworzona na potrzebę czasu tzw. „Teoria krytyczna”, swoją bezwzględną perswazję skierowała na wszystkie elementy kultury zachodniej.

Na podstawie wypracowanej teorii, neomarksista, lub mówiąc inaczej, marksista kulturowy, stawia w stan oskarżenia każdy element cywilizacji zachodniej, twierdząc wprost, że to właśnie „Zachód jest winny wszystkiego”.

„Jesteśmy świadkami narodzin nowej kultury, pozostającej
w znacznej mierze pod wpływem środków masowego przekazu, której cechy charakterystyczne i treści często sprzeczne są z Ewangelią i z godnością osoby ludzkiej”.
jan paweł ii, „ecclesia in europa”

Zwróćmy uwagę, że poprzez zastosowanie sprytnego „zabiegu stygmatyzowania”, określa się tradycyjnie społeczeństwo, delikatnie mówiąc, mianem intruza. A kiedy nazwiesz (nastygmatyzujesz) wroga rasistą, czy faszystą, to „nie potrzebujesz już odpowiadać na jego argumenty. To on musi się bronić”.

Paradoksem jest to, że w publikacji pod jakże wymowny tytułem: „I ślepy by dostrzegł”, G. Orwell zwracał uwagę na to, że: „Słowo faszyzm, będące w powszechnym użytku, pozbawione jest niemal zupełnie znaczenia”. Dodał przy tym, że zna takie sytuacje, w których terminem „faszysty” stygmatyzowano w przeszłości chociażby: „rolników, czy sklepikarzy”.

Czy zdajemy sobie sprawę z tego faktu, że obecnie jesteśmy świadkami permanentnej kontroli kultury ze strony marksizmu kulturowego? To on w dobie „poprawności politycznej” „nie tylko dyktuje odpowiedzi, lecz decyduje o tym, jakie zadawać pytania”.

Niestety, nadal aktualne pozostaje i w obecnych czasach stwierdzenie H. de Lubaca: „Jakże mało ludzi rozpoznaje nurty, które ich unoszą”.

Artur Dąbrowski