Logika permanentnego niszczenia – refleksja do przemyśleń przy niedzielnej kawie

Read Time:1 Minute, 9 Second

Manfred Kleine-Hartlage przez piętnaście lat był „wyznawcą” marksizmu. W swoich działaniach kierował się wytycznymi zawartymi w „katechizmie” ideologii neomarksistowskiej. Jak sam twierdzi do zmiany poglądów doprowadziły go „liczne sprzeczności i oderwanie od rzeczywistości myśli lewicowej”. Pokazując plecy zaangażowanym po stronie rewolucji kulturowej byłym towarzyszom Kleine-Hartlage zwraca się w kierunku konserwatyzmu.

Opisując swą wewnętrzną przemianę w publikacji: „Dlaczego przestałem być lewakiem”, nie omieszkał wspomnieć o tym, że zdrowe społeczeństwo musi posiadać zdrową kulturę. Dodał przy tym, że w zdrowym społeczeństwie na dłuższą metę, nikt nie będzie w stanie zadowolić się trwaniem w będzie. Pozostaje pytanie dlaczego? „Ponieważ zderzy się z ukształtowaną przez dorosłych kulturą, która zmusza go do konfrontacji ze światem rzeczywistym”.

W perspektywie konfrontowania się z rzeczywistością neomarksistowscy „dogmatycy” za kluczową sprawę dla rewolucji uznali przebudowę tradycyjnej kultury. W prowadzonej walce kwestia prawdy nie odgrywa żadnego znaczenia. Za prawdziwe już nie uchodzi to, co jest zgodne z rzeczywistością, ale to, co zgadza się z marksistowską racją stanu. W oparciu o „Przyczynek do krytyki heglowskiej filozofii prawa” Karola Marksa formuje się nakaz przyjęcia za obowiązujące tylko te zasady postępowania, które są zgodne z „neomarksistowskim katechizmem” i jego zasadami.

W takim stanie rzeczy, im bardziej ktoś podąża za marksistowskim imperatywem, aby „zniszczyć wszelkie układy, w których człowiek jest istotą poniżaną, zniewoloną, opuszczoną i godną pogardy” (K. Marks), „tym bezwzględniej będzie on tego człowieka poniżał i zniewalał” (M. Kleine-Hartlage).

Artur Dąbrowski