Kilka słów o Wniebowzięciu Maryi

Read Time:2 Minute, 26 Second

Źródło zdjęcia: Fr Lawrence Lew OP/Flickr

Celebrowane w liturgii II wieku święto męczenników „dies natalis” – „dzień narodzin” dla nieba rozpowszechniono w wieku III i IV również na osobę Najświętszej Maryi Panny. W ten sposób zaczęto obchodzić w Kościele „dies natalis Mariae”, przeważnie w dniu 15 sierpnia. Po drodze natrafiamy na homilię Theoteknosa z Livias, który około 600 roku na temat Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny wypowiada się w następujący sposób: Wypadało, aby ciało, które nosiło Boga, przeniknięte Bogiem, nie ulegające zniszczeniu, ogarnięte Bożym światłem, zostało wyniesione do chwały wraz z duszą miłą Bogu.

Theoteknos mówił, że ciało Maryi nie mogło podlegać zepsuciu, ponieważ stanowiło ono na zasadzie przywileju „przybytek” Boga. Ponadto Biskup z Livias akcentował również, że Maryja Weszła do nieba jako ambasadorka wszystkich… Dopóki była na tej ziemi, Ona czuwała nad wszystkimi, była jakby powszechną opatrznością dla wszystkich swoich poddanych. Wzięta do nieba, pozostaje dla rodzaju ludzkiego podporą niezłomną, która wstawia się za nami u swego Syna i Boga.

Wraz z pojawieniem się zakonów żebrzących wzrasta zainteresowanie teologiczną nauką o Wniebowzięciu Najświętszej Maryi Panny. Pozytywną rolę w tej materii odegrał odegrał św. Antoni Padewski. W XVI wieku promotorami prawdy o Wniebowzięciu byli: św. Robert Belarmin, św. Piotr Kanizjusz oraz św. Franciszek Salezy. Podczas obrad I Soboru Watykańskiego ojcowie soborowi zwrócili się z prośbą o uroczyste zdefiniowanie prawdy wiary o wniebowzięciu Najświętszej Maryi Panny. Niestety obrady soborowe zostały przerwane.

Na początku maja 1946 r. Pius XII rozesłał zapytania dotyczące sformułowania definicji dogmatycznej o Wniebowzięciu Najświętszej Maryi Panny do wszystkich biskupów. W cztery lata później – 1 listopada 1950 r. papież Pius XII w Konstytucji „Munificentissimus Deus” ogłosił definicję dogmatyczną prawdy o Wniebowzięciu, podając: Ogłaszamy, określamy i orzekamy jako objawiony przez Boga dogmat wiary, że Niepokalana Boża Rodzicielka, zawsze Dziewica Maryja, po zakończeniu biegu życia ziemskiego, została z ciałem i duszą wzięta do niebieskiej chwały. Papież słowami Jana Damasceńskiego uzasadnia konieczność dogmatu: Potrzeba było, by Ta, która rodząc zachowała nienaruszone dziewictwo, zachowała również i po śmierci swe ciało bez żadnego skażenia.

Prawdę o Wniebowzięciu Maryi omawia Sobór Watykański II. W Konstytucji „Lumen Gentium” przypomina, że Najświętsza Maryja Panna jest wolną od wszelkiej skazy winy pierworodnej, dopełniwszy biegu życia ziemskiego z ciałem i duszą wzięta została do chwały niebieskiej i wywyższona przez Pana jako Królowa wszystkiego, aby bardziej upodobniła się do Syna swego. Katechizm Kościoła Katolickiego podpowiada nam, że: –Wniebowzięcie Maryi jest szczególnym uczestniczeniem w Zmartwychwstaniu Jej Syna i uprzedzeniem zmartwychwstania innych chrześcijan (KKK 966).

W rozważaniach przed modlitwą „Anioł Pański” (15.08.2011) papież Benedykt XVI przypomniał nam, że to właśnie Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny, przynosi nam wszystkim nadzieję i radość, ponieważ w Maryi widzimy bowiem cel, do którego zmierzają ci wszyscy, którzy potrafią związać swoje życie z życiem Jezusa, którzy potrafią iść za Nim tak, jak szła Maryja. To święto rzuca również wiele światła na naszą przyszłość przekonując o tym, że my również staniemy przy boku Jezusa oraz Maryi.

Artur Dąbrowski