Co się mieści w SKALI F?

Read Time:2 Minute, 35 Second

„Współczesny świat sprzeciwia się wierze chrześcijańskiej na różne sposoby”, pisał Henri de Lubac. Francuski jezuita zwracał również uwagę na to, że postawę antychrześcijańską przyjmuje znaczna część ludzkości oraz jej elity. W ten sposób sam fakt negacji Boga i chrześcijańskiej tradycji stał się czynnikiem wyznaczającym modę w życiu wielu doktryn, stanowisk społecznych i politycznych. W ten sposób „dramatyczna próba dążąca do zgaszenia światła Boga żywego” stała się faktem, a wojująca forma negacji Boga i katolicyzmu wyznawać zaczęła doktrynę Teodora Wiesengrunda Adorna wyrażaną w słowach: „Ktokolwiek KOGOŚ lub COŚ ubóstwia przynależy pod względem myślenia do najciemniejszych postaci, czyli do metafizycznych karłów i kuglarzy na scenie świata”.

Z kolei inny strateg marksizmu kulturowego, Herbert Marcuse podkreślał, że tradycyjny sposób przeprowadzania rewolucji jest po prostu przeżytkiem. Nowe czasy wymagają nowej strategii. Dlatego mówił, że to, co należy przedsięwziąć w tej materii, to przede wszystkim zastosować w praktyce „typ przenikającej i rozproszonej dezintegracji systemu”. Taki stan rzeczy przyczyni się nie tylko do unicestwienia zachodniej cywilizacji i jej instytucji, ale przede wszystkim do zanegowania tradycyjnych wartości. Nic dziwnego, że w ramach walki z cywilizacją Adorno nakazał swym marksistowskim poplecznikom „zwalczać każdą postać boskości w umysłach ludzkości naszej generacji”.

W 1950 r. Theodor Adorno publikując najbardziej wpływową książkę szkoły frankfurckiej: „Osobowość autorytarna”, w której wskazał jeszcze jednego wroga marksistowskiego postępu. Książka Adorna jest w rzeczywistości poszukiwaniem źródła wszelkich form zła i ucisku społeczeństwa. Bazując na wypracowanych koncepcjach Wilhelma Reicha i Ericha Fromma, Adorno wskazuje, że źródłem wszelkiego zła jest tradycyjna rodzina chrześcijańska.

W rozumieniu niemieckich neomarksistów poza rodziną, również wszelkiego rodzaju instytucje kulturotwórcze cywilizacji zachodniej wchodzą w skład tzw. „struktur autorytarnych” stanowiących zagrożenie dla człowieka i kultury. Sam autorytet jest uważany przez marksistów kulturowych za jedną najgroźniejszych przyczyn patologii społecznych. Dlatego jakiekolwiek formy szacunku, czy nawet samo odwoływanie się do autorytetów, czy norm społecznych w rozumieniu neomarksistowskim określa się jako „skłonności faszystowskie”. Taki stan rzeczy mówi nam wyraźnie, że w opinii marksistów „człowiek wolny, to człowiek uwolniony od jakiegokolwiek autorytetu”.

Wprowadzenie do terminologii socjologicznej narzędzia badawczego w postaci Skali F („skłonności faszystowskie w osobowości człowieka”), zaowocowało tym, że: „zgodnie z przyjętą metodologią okazywanie szacunku dla tradycji, kultury, rodziców i jakichkolwiek autorytetów, uznanie hierarchii za warunek sprawnej organizacji, a norm społecznych za warunek skuteczności społeczeństwa, jest oznaką skłonności faszystowskich i podatności na psychopatologie”.

Odrzucanie norm społecznych oraz kontestacja tradycyjnych wartości to próby złożenia raz na zawsze zachodniej cywilizacji w grobie. Oczywiście do przewodniczenia obrzędowi wyznaczono odpowiednio unormowanych liderów społeczeństwa, którzy większy szacunek i tolerancję żywią do patologicznych zachowań, niż do cnót wyrosłych z tradycji. Na przestrzeni dziejów różnymi metodami obwieszczano nam również pogrzeb Kościoła. Ostatnio czynili to komuniści. Może właśnie tym, którzy dziś wcielają się w rolę grabarzy Kościoła Świętego warto przypomnieć słowa kardynała Bolesława Kominka: „Władze komunistyczne ogłosiły pogrzeb Kościoła. Tylko biedacy zapomnieli, że to Kościół jest specjalistą od pogrzebów”.

W próbie wciągania nas w dialog kulturowy, za jego fundamentalną wartość uznać musimy wierność prawdzie. Musimy również uświadomić sobie, że „człowiek mający złe maniery, nawyki, źle wychowany, nie może oczekiwać, że dogada się z przyzwoitymi ludźmi”. Zatem lekko nie będzie. Mimo wszystko, warto pamiętać o słowach św. Augustyna: „Dopóki walczysz, jesteś zwycięzcą”.

Artur Dąbrowski